Ayubowan! (Begroeting in Singhalees; wish you a long life)

Woensdagmiddag, en ik zit op mn gemak op de bank in de living room te bedenken wat ik allemaal al heb gedaan en gezien. Twee weken geleden zat ik iets minder ontspannen op de bank, te bedenken wat ik allemaal nog nodig had en moest regelen voor mijn vertrek. Die twee weken voelen als twee maanden, dus nodig tijd om even terug te blikken en up te daten!

Boeing 777

Donderdag 6 juli vertrok ik naar Schiphol, samen met papa, mama, Harold en Simone. Een half uur voordat we de auto instapten wilde ik nog 'even' mijn vliegtickets en andere belangrijke documenten printen, dat was het slechtste plan ooit. Heel veel stress, want natuurlijk doet op dit soort momenten de printer het niet. Gelukkig kwam het uiteindelijk goed. Met tranen in mijn ogen stapte ik de auto in, maar gelukkig waren die snel weg. Ik kon immers niks meer doen, ik was er klaar voor. Voor het eerst echt alleen de weg vinden na het inchecken en uitzwaaien van de lieve mensen die mee waren. Een Boeing 777 stond op mij en vele anderen te wachten, alleen helaas liet het weer ons niet toe. Na een uur vertraging mochten we eindelijk boarden, ik keek mijn ogen uit, en dit was alleen nog maar het vliegtuig. De tijd ging snel voorbij en ook in Qatar verliep alles soepel, ondanks dat ik met vragende blikken opnieuw door de security check ging. Maar ik kon gelijk doorlopen naar de volgende vlucht, waar ik naast een Sri Lankaanse man zat, die super enthousiast was toen ik vertelde wat mijn plannen waren.

Eerste stappen in Sri Lanka

Zes uur later zette ik mijn eerste stappen op Sri Lankaase grond (en ja, die heb ik natuurlijk gefilmd). Ik had geen idee wat me te wachten stond, ik had een hostel geboekt, maar hoe ik daar precies komen zou, geen idee. In de rij voor de visumcontrole sprak een Nederlands meisje me aan. We besloten om samen naar Colombo te reizen en man, wat ben ik blij dat we dat we samen waren. Onze backpacks waren gelukkig met de vlucht meegekomen, dus bepakt op zoek naar een ATM en simkaart, om vervolgens een lokale bus in te stappen. De warmte kwam als een klap in mijn gezicht, maar ik ben er ondertussen aan gewend! De lokale bus was echt een feestje, en dat voor nog een euro (dertig km). Maar toen waren we er nog niet, dus verder met de tuktuk. Het was echt een vet avontuur, om mee te beginnen!

Colombo

De volgende dag wilde ik graag Colombo verkennen, ik was er immers toch en had niks gepland. Ik ontmoette een jongen van de UK en twee Australische meisjes, die mijn idee deelden. De tuktukdrivers brachten ons overal heen en ik had geen idee wat me overkwam, zo bizar, alles. Een Boeddhistische tempel, olifanten, slangen, rode moskee, raar, maar heerlijk fruit, overspoelende reclameborden voor winkels, prachtig treinstation, een eettentje dat we maar niet konden vinden, hitte en nog veel meer. Een stinkstad, maar vet om gezien te hebben.

Pick-up

Zondag moest ik terug naar het vliegveld, voor mijn pick-up naar de accomodatie in Kandy voor het vrijwilligerswerk. Ik wilde met de uber gaan, want de bussen en tijden gaan niet zo samen. Doodsbang dat ik ontvoerd zou worden, zat ik braaf achterin de auto, te doen alsof ik heel relaxed was. Probeerde hij me ook nog de tol te laten betalen, daar trapte ik niet in. Uiteindelijk veel te vroeg bij het vliegveld en heb ook nog ruim twee uur gewacht. Volgens mij was hij me vergeten, want we gingen met de tuktuk achter de bus aan, die ergens random aan de weg geparkeerd stond. (Achteraf hoorde ik van ze dat ze me inderdaad vergeten waren.) De busreis alleen al was prachtig, zo anders dan Colombo, natuur, bochtige wegen, kleine winkeltjes met vooral veel fruit. En dan nog niet gesproken over de accomodatie, in de middle of nowhere, tussen de planten, bomen en rijstvelden. Verder was de accomdatie wel aardig primiteif, maar he, tis Sri Lanka. We konden bijna direct aanschuiven voor het diner, rice&curry. Toen nog onwetende dat dit de enige variatie in mijn eten zou zijn de komende weken.

Into the culture

Maandag begon de introductieweek, die vooral in het teken stond van kennis maken met de cultuur. Langzaam begonnen we elkaar een beetje te leren kennen. Ik heb deze week ontzettend veel gezien, gedaan, gelachen, meegemaakt en mijn ogen uit gekeken. We waren met een grote groep van vijfentwinig ongeveer, waarvan de helft Chinees. De andere helft was samengesteld met Italianen, Duitsers, Spanjaarden, Australiers, Engelsen, Belgen, natuurlijk Nederlanders en meer. We hebben een taal-, kook- en cultuurles gehad, naar spice garden en tea factory geweest, waar we massages en thee kregen. Een boottocht (van wel tien minuten), lunch in de stad (rice&curry, 1,50 euro). Gemediteerd en les in boeddhisme gekregen in een tempel onder leiding van een monnik, de meest heilige plek van Sri Lanka bezocht: temple of tooth en hier een ceremonie bijgewoond waarbij we Boeddha een offer/gebed (?) hebben gedaan met bloemen. Wood en batik factory bezocht, waar we eigenlijk te moe voor waren. Een groot wit Boeddha beeld beklommen met uitzicht over hele stad, met thee en koekjes en meer les in boeddhisme. Hindu tempel bezocht, weer een offer/gebed (?) gedaan, dit keer met fruit. Met een stip op ons hoofd moesten we daarna al het fruit opeten, wat een straf. We sloten de week af met een mega fijne massage! Een week echt into the culture geweest, heel vet en ook nog super gezellig met de groep. En ik heb ook nog een dikke bloedzuiger in mn vinger gehad, dat was minder vet.

Ella

Na de massage stond de taxi klaar om ons naar Ella te brengen. Met de internationale, niet Chinezen, helft, in een busje gepropt. Het paste net (niet). Het zou ongeveer vier uur duren, 150 km, door de bergen, met mijn knieen in een metalen stang en mijn schouders leunend op die van degenen naast mij. Na twee uur crashte ons busje, waardoor we dus eigenlijk vast zaten in de bergen. We konden in elk geval ons busje uit: ruimte, zuurstof. Een reperateur moest uit Kandy komen, want wij zaten in middle of nowhere, minimaal twee uur wachten dus. Na een half uur bleek het busje het ineens weer te doen, we konden verder! In elke bocht omhoog moesten we ons goed vasthouden, want afremmen deed de chauffeur niet meer aan, bang dat de motor het opnieuw zou opgeven. Na een heeeele lange reis kwamen we in Ella aan in een mooi guesthouse, gerund door twee schattige oude mensjes. Na een heerlijke, 'luxe' douche, de stad in om wat te eten en drinken en eindelijk wifi! Oftewel: bellen en foto's sturen. Na een heerlijke nacht in een goed bed ging de wekker vroeg, want een dag hiken stond op het programma. Beginnend met Little Adams Peak, die was nog best te doen met prachtig uitzicht op de top. Vervolgens wilden we Ellas Rock doen, we liepen verkeerd (naar beneden), waardoor we een dramatisch stuk omhoog moesten met alleen maar treden. Ik vond het alleen maar heel vet, ondanks dat het ook wel zwaar was, maar het uizicht op de top was het absoluut waard! De terugweg pakten we het gelukkig slimmer aan en dat ging een stuk soepeler. Het laatste stuk was over het spoor, wat hier gewoon als lokale weg wordt aanschouwd. Super gaaf! Zondagmorgen (zeg maar gerust: nacht) op naar het treinstation, want we moesten terug naar Kandy, en dit is (een van de) mooiste treinritten ter wereld. We wilden er op tijd zijn en zeker zijn van een zitplek. Achteraf bullshit om er twee uur van te voren te zijn, maar oke, we konden in elk geval zitten. En het was absoluut de mooiste treinrit ter wereld. Hangend uit de trein, door de theeplantages met je haren in de wind, het was echt geweldig.

Vrijwilligerswerk in Hill Country

Vanaf zondagavond ben ik in Hanguranketa, in de Hill Country. Een klein en lokaal dorpje, tussen de Sri Lankaanse mensen. Ik slaap hier op metaal, ipv hout, mijn voeten steken vijf cm uit bed, ipv tien, we slapen met vier op 12m2, ipv met zes op 10m2, de wc spoelt hier door, je kunt jezelf zien in de spiegel, er is enigszins warm water, we wassen onze borden met meer water (nog steeds geen zeep) en je kunt in de keuken je kont keren, oftwel: accomodatie is top! Maandag begon ik met het vrijwilligerswerk, 's ochtends helpen bij een preschool en 's middags tempel renoveren. Allebei echt leuke projecten, de kinderen zijn drie tot vijf en kunnen geen Engels, maar ze zijn nog steeds ontzettend schattig en kan enorm om ze lachen. De lunch is (wederom rice&curry) tussen de monniken en andere locals, ook tijdens het renoveren lopen de monniken overal om je heen, heel bijzonder. We zijn rond 14.30 klaar met werken, dus hebben de rest van de middag en avond vrij om te ontspannen, chillen, kletsen en omgeving te verkennen. Ik ben enthousiast en heb het enorm naar mijn zin. Ik kijk uit naar alles wat nog komen gaat, maar probeer vooral in het moment te zijn en te genieten, want wat is dit vet!

Liefs

P.S. Ik heb hier dus geen WiFi, en mijn internet is zó traag, dat het al een wonder is dat deze blog online staat. Foto's komen later!