Dit is dan mijn laatste blog tijdens mijn reis, en dit keer letterlijk tijdens mijn reis. Ik ben nu namelijk in Qatar, aan het wachten op mijn volgende vlucht. Het is 3.15am, maar voor mijn gevoel dus bijna zes uur in de ochtend. Ik ben vandaag (eigenlijk dus al gister) om twaalf uur vertrokken uit de plek die ik na zes weken mijn thuis kon noemen, na een busreis van vijf uur aangekomen bij het vliegveld, waar ik vier uur de tijd had om in te checken etc. (vooral veel wachten dus). Fijn genoeg was mijn busreis samen met Rosan en een andere Chinese jongen en bij het inchecken hadden een Amerikaans meisje met wie ik kamer deelde in Kandy en ik elkaar al getroffen, waardoor we samen konden (vooral) wachten. Na vijf uur vliegen had zij echter een goede aansluiting in Qatar, in tegenstelling tot mij. Ik ben nu al een aantal uur aan het wachten en heb er ook nog ruim vier te gaan. Gelukkig hoef je je op dit uberluxe vliegveld niet te vervelen, maar ik ben helemaal kapot: ik heb nog niet geslapen, wel een poging gedaan op de grond hier, maar geen succes. Ze hebben wel heel veel iMacs met kuttoetsenbord, maar tijd zat, dus die kan ik toch nog enigszins goed besteden aan een nieuwe blog! :)

Stress, adrenaline, angst: we lachen er maar om

Mijn vorige blog eindigde in het weekend van 5 augustus. Dit was denk ik wel het gaafste weekend van allemaal, en ook de zwaarste! Maar was het absoluuut waard. Na de laatste ochtend in het gehandicapten weeshuis namen Rosan en ik de bus (lees: bussen) naar een dorpje dichtbij Adam's Peak. Dit is een heilige berg voor de Sri Lankanen, met stappen van Boeddha, een beetje een must do wel. De reis er naar toe was al super gaaf, het was ontzettend regenachtig en mistig, maar in de bergen en meren leek het net een mysterieus sprookje. Het was er ook 'maar' een graad of vijftien en alle lokale mensen kwamen met fleecejassen en zelfs, ja echt waar, mutsen, de bus in. Ze zouden een winter in Nederland niet overleven. Ons hotel was heel schattig, maar vooral op tijd slapen, omdat we om twee uur 's nachts vertrokken om de Adam's Peak te doen. Nog net zulk slecht weer als gister, maar eigenlijk was het prachtig en heel erg vet. Met een zaklamp 5500 treden beklimmen en door watervallen van de regen. Doorweekt en ijskoud kwamen we aan op de 'top', bleek de Sri Pada (de tempel) gesloten, dikke domper. Dus na een veel te zoete, warme thee, in het donker weer naar beneden om de zonsopgang (lees: langzaam licht worden) onderweg te aanschouwen. Eenmaal terug na een heerlijk en welverdiend ontbijt in de bus naar Udawalawa. Dat openbaar vervoer hier lang duurt en soms niet zo soepel verloopt wisten we al, maar deze dag was het toppunt. We werden van bus naar bus gestuurd en het leek er niet op dat we er ooit nog zouden komen, het was op een gegeven moment al donker toen we nog steeds alleen maar tussen locals in bussen werden gestuurd, zonder enig idee hoe verder. We waren ons aan het voorbereiden op een nacht op straat en moed aan verzamelen om bij iemand aan te kloppen voor een overnachting. Gelukkig kwam het uiteindelijk goed en waren we na vijf bussen en een tuktuk in ons hotel in Udawalawa. Ook hier snel naar bed, want op van het reizen en de stress (en weinige slapen) en om vijf uur weer op voor safari. De jeep haalde ons bij het hotel op en het was perfect geregeld, veel dieren gezien, vooral onze chauffeur eigenlijk. Het was ontzettend gaaf!! Ook hier was het na een goed ontbijt tijd om terug te reizen naar Kandy, wederom een hele reisdag, maar een stuk relaxeder.

Prachtige meisjes

In mijn vijfde week stonden een stuk of veertig fantastisch lieve en mooie meiden uit een girlshome centraal. Het was bijzonder om weer (op een andere manier) een kijkje te kunnen en mogen nemen in de cultuur en vooral zo'n kwetsbare groep, en het was nog waardevoller te merken hoe erg de meiden onze aanwezigheid waardeerden. Vier stemmen die tegelijk "sister, sister, come!" riepen, ik wou dat ik mezelf ik vieren kon splitsen om ze allemaal de aandacht te geven die ze verdienen. Er was alleen geen programma, zij hadden schoolvakantie, dus het was lastig de dagen te vullen, zeker met toch wel een taalbarriere. Ik heb heel veel goede dingen gezien, maar ook dingen die me geraakt hebben. Ik heb vooral veel plezier met ze gehad, cup song geleerd, spelletjes gedaan, getuinierd (met mijn nagels, die ze trouwens elke dag opnieuw bekeken en lassenai (mooi) vonden), poging tot kletsen gedaan, wiskunde en Engels geleerd, haar gevlochten en meer! Pijnlijk om op vrijdag doei te moeten zeggen..

Bier in 'Nederland'

Maar na een pijnlijk afscheid stond er weer een leuk weekend voor de deur, mijn laatste reisweekend! Met Rosan naar Galle, een plaatsje in het zuiden aan de kust. We hebben vooral lekker rustig aan gedaan, moesten stiekem eigenlijk nog steeds bijkomen van vorig weekend. Het meest fantastische en uitgebreide ontbijt ooit gehad met rijst, dhall, veeel fruit (waaronder dertien bananen), ei, komkommer en tomaat, rotti en natuurlijk thee. Goed begin voor een chille dag op het Nederlandse fort, een beetje bier, een overovervolle busrit die in onze favorieten staat, jungle beach, gefaalde zonsondergang, maar wel ongevraagd gevraagd model geweest (zal ik een foto van jullie maken? En maakt er vervolgens ook tien met zijn eigen telefoon) en de dag in een echt Sri Lankaans tentje afgesloten, Sri Lankaanse hoeveelheid rijst en 'stoer' gedaan, namelijk alle spice er doorheen gemikt. Heel chille, gezellige en leuke dag!

Keuzes..

Toen was het alweer tijd voor mijn laatste projectweek, heel sad. Ik kon niet kiezen tussen de disabled home en girlshome, dus ben maar voor teaching monks en village kids gegaan!? Heel erg gaaf, want ik heb nu zowat alle projecten gezien en gedaan en ben dus ontzettend veel herinneringen en inzichten rijker. We hadden een stuk of twaalf monniken, die allemaal niet zo lief en braaf zijn als ze op het eerste gezicht lijken. Leuk? Jazeker. Een uitdaging? Nog meer. Vanaf dag twee de groep opgesplitst en dat ging in elk geval beter, de provincies en hoofdsteden van Sri Lanka en kaart van de wereld geleerd, en veel Engels en wiskunde. Nadat we ze een beetje leerden kennen bleken ze ook wel echt ontzettend lief en leuk te zijn, en niet alleen irritant en ontdeugend.

No regrets, maar heimwee

Het is ontzettend gek dat mijn ruim zes weken er alweer opzitten. De emigration stempel zit in mijn paspoort en waar ik de laatste week uit keek om naar huis te gaan, heb ik nu heimwee naar het land waar ik een beetje verliefd op ben geworden. Het voelt nog steeds alsof ik gewoon op weekendtrip ben en mijn vlucht over (ondertussen nog maar) ruim drie uur terug gaat naar Colombo. De reistijden zijn in elk geval vergelijkbaar, alleen is het vliegtuig een stuk comfortabeler dan de bussen daar, en ook mijn nachtritme lag toch al overhoop. Ik was nog niet klaar om Sri Lanka te verlaten misschien? Maar toch ben ik ook blij zometeen weer thuis te zijn en heb ik meer dan genoeg gezien en meegemaakt om terug te kijken op een mega gave, onvergetelijke en soms nog onwerkelijke reis!! Dan nog niet gesproken over alle geweldige mensen die ik heb kleren kennen. No regrets! Maar voor nu nog even wachten en uitkijken naar de monchoutaart (dankjewel alvast lieve mama) en al het andere Hollandse eten wat ik heb gemist, een wasmachine, mijn eigen bed en mijn lieve familie en vrienden. Can't wait to see you again <3.

Liefs